Salme 23

Fjoråret var et innholdsrikt år på mange vis. Det var et år med kontraster, med opp- og nedturer. Ved flere anledninger ble jeg hilst med salme 23, en salme som er svært godt kjent, men som stadig kan gi ny mening. For meg er det viktigste å ta med at jeg har et mål, en hvile i vente, men også at jeg er på vei. Og på denne veien kan jeg gå i trygghet, selv om terrenget varierer. Innimellom tunge etapper, er det pauser og tid for hvile og rekreasjon.


Her gjengir jeg salmen med den nynorske oversettelsen fra 1938.

Herren er min hyrding, det vantar meg ingen ting. Han fører meg til læger på grøne engjar; han leider meg til vatn der eg finn kvila. Han kveikjer mi sjel, han fører meg på rettferds stigar for sitt namn skuld. Endå um eg skulde ganga i daugeskuggens dal, so ottast eg ikkje for noko vondt; for du er med meg, din kjepp og din stav dei trøystar meg. Du dukar bord åt meg framfor augo på mine fiendar, du salvar mitt hovud med olje; det fløder yver mitt staup. Berre lukka og miskunn skal fylgja meg alle mine levedagar, og eg skal bu i Herrens hus i ævelengd.